Poezja czy proza

Osobiście wolę prozę. O wiele lepiej mi się ją czyta niż poezję. Czasami gdy mam odpowiedni nastrój lubię poczytać poezję, ale to się żadko zdarza

rozewicz tuwim norwid ich kocham, ale nie wszystko rozumiem...
poezja jest trudna kochanka
proza tez potrafi zabawic i dac duzo do myslenia ale takie ciezko znalesc...

rzeczywiście, poezję trudno zrozumieć (przeważnie) i dużo czasu należy poświęcić, aby wreszcie coś z poematu wynieść i czuć się... usatysfakcjonowanym ;D ale od czasu do czasu czytuję poezję, nie wiem... kiedy jest mi NAPRAWDĘ źle ;] wiecie, te wszystkie nieszczęśliwe miłości- to mnie pociesza i podnosi na duchu Laughing

jeśli chodzi o prozę- czytam wszędzie i cały czas (noom, prawie Laughing

) także dojeżdżam do szkoły przez godzinę (i to w Poznaniu!) plus dojście półgodziny w jedną stronę ;< czas owy pzreznaczam na czytanie ałfkorz ^^'

Proza, zdecydowanie proza.
Czemu? Poezja często bywa ciężkostrawna, nawet dla mnie :D
Ale jeśli już, to czytuję Poego, Lovecrafta (tak, napisał JEDEN czy nawet DWA wiersze ;D ) i wychodzi mu coś takiego:

"(...)O świcie wirowałem wraz z Ziemią
A niebo stawało się łuną płomieni.
Widziałem ziejącą pustkę mrocznego świata,
Gdzie czarne planety krążą bez celu,
Gdzie błądzą w przerażeniu niezauważalne,
Bez wiedzy, pożądania, imienia ...(...)

Wielki był grzech mego ducha
i ogromne jest bogactwo jego zguby
Nawet współczucie niebios nie zdoła mnie pocieszyć
i nie znajdę wytchnienia w grobowcu,
przez eony nadchodzące z trzepotem
skrzydeł nadciągających bezlitosnych mroków. "

H.P Lovecraft, Nemesis.

Czyli takie ble, ble, ble - bo i tak wiadomo że Cthulhu fhtagn na wieki wieków!
I Amen!

Czytam dośc sporo,gdyż jedną z moich pasji są książki..Jednakże największą namiętnością są księgi o tematyce wojnnej,psychologicznej,historycznej i przygodowej.Nie pogardze też dobrym dreszczowcem =]

Lubię czytać poezję. Niesamowite jest to, że w kilku słowach poeci potrafią zawrzeć klimat i opowieść, która pisarzowi zajęłaby kilka stron tekstu.
Jeśli jednak chodzi o wybór działów, to zdecydowanie wolę prozę.

Wolę prozę, ale i poezji znaleźć można coś ciekawego - polecam wiersze Leśmiana, Asnyka i Baudelaire'a (nie wiem czy dobrze odmieniłam - zawsze mam problem przy obcojęzycznych nazwiskach).

Ja kiedyś cierpiałam z powodu alergii na poezję, zdecydowanie wolałam prozę, ale wystarczyło raz się przemóc... Proza daje więcej, w tym sensie, że czasem po przeczytaniu jakiegoś wiersza w glowie pozostaje nam kompletna pustka, nie wiemy o co chodzi... Ale to z drugiej strony może być duży plus... Poezja (nie zawsze, ale jednak) daje nam dużo do myślenia. Ale tu robi się trochę takie błędne koło, bo pomimo wszystko proza też...<myślała, że uda się jej wymyślić coś ciekawego>, <ale się myliła...>

Zależy od poety, co chciał osiągnąć w czytelniku czy też raczej jaki swój nastrój właśnie opisywał. Więc nie przejmował bym się pustką w myślach czy w sercu. Możliwe że o to chodziło.

Gorzej jeżeli podświadomie czujesz, że on (tzn. poeta) chciał ci coś powiedzieć, a ty nie masz pojęcia co.
Ale to oczywiście zależy od poety.
Dla mnie wiersz idealny (w granicach rozsądku) to taki, który zostaje ci w głowie, który nie jest taki oczywisty, a który już po odszyfrowaniu coś ci tam zostawia (w głowie, czy w sercu). A co z tymi, które nie zostawiają nic? Też coś zostawiają, bo ta pustka jest zaplanowana... Ach, ta poezja... Intryguje, intryguje...

Załóżmy że Jesteś w towarzystwie. Na wieczorku poetyckim. Wokół znajomi tacy erudyci że zastanawiasz się czy następne spotkanie nie będzie przypadkiem w jęz. francuskim. Tzn. salonowo :D. Właśnie został odczytany wiersz. Więc jeśli mówisz to czego nie Czujesz to rżniesz głupa tak jak i oni :D. Powiedzmy ze Mówisz to co Czujesz i narażasz się na pośmiewisko. Co lepsze, pośmiewisko czy zmiana towarzystwa ?

Ale na poważnie. Tego nigdy nie Wiesz. Bo dużo odczuć to kwestia przypadku. Jeśli nie Przeżyłaś zawiedzionej miłości to nie będzie łatwo zrozumieć człowieka który tą miłość, zawiedzioną, przeżył. Kwestia korelacji z tym co przeżył poeta.

Masz rację, nie będzie mi łatwo zrozumieć poety, który pisał o nieszczęśliwej miłości, jeżeli sama takiej nigdy nie przeżyłam... Ale co z wierszami o walkach, powstaniach, tego też nie przeżyłam. Poezja intryguje wprowadzając nas w odczucia poety, nierzadko stawia nas przed zadaniem zrozumienia kompletnie nieznanych nam problemów.

A jeśli chodzi o to pośmiewisko. Odczucia po przeczytaniu jakiegokolwiek wiersza są jak najbardziej sprawą indywidualną. Narzucając komuś swój sposób interpretacji, wystawiając go na pośmiewisko pokazujemy tylko, że nie zrozumieliśmy za bardzo przesłania poezji, które pozwala na bardzo szeroką dyskusję. Na tym to polega

W zasadzie też nic innego nie miałem na myśli.

A co z prozą? Podobne emocje, czy może to już nie to samo?

Trochę inny charakter. Nie ma za dużo dłuższych utworów literackich pisanych wierszem. Ale jeśli chodzi o odczucia, tak jak Napisałaś. Indywidualne.