Istota tego co nas przyciąga ?

Nie lubię tego stwierdzenia, że miłość to jedyne dla czego warto żyć. To właśnie stąd biorą się później nastolatki, które są święcie przekonane, że bez chłopaka są nikim, bo na takim poziomie nie odróżnia się miłości od zauroczenia (a i dorośli z takim przekonaniem też się zdarzają). Albo załóżmy, że kochana osoba umrze, a ty wiesz, że już nigdy nikogo nie pokochasz. To znaczy, że nie masz po co żyć? (miłość do taj martwej osoby oczywiście odpada)

To jak kto interpretuje sens "jedyne dla czego warto żyć to miłość" nie jest w stanie tego twierdzenia obalić.
Powiedzmy że jestem naukowcem, pracuję nad lekarstwem na raka, umiera moja ukochana. Czy moje życie traci sens ?

Jeśli Chcesz się dowiedzieć co mam do powiedzenia na takie tematy to kontaktuj się kanałem prywatnym. Jeśli pozostaniemy przy skąpym opisie tak podstawowych i skomplikowanych kwestii to nigdy nie będziemy mieli racji i nigdy się nie zrozumiemy. Bardziej szczegółowy opis nie odpowiada charakterowi tego forum. Ewentualnie można by otworzyć jakiś dział filozoficzny ale decyzja o tym nie należy do mnie.

Ja tez tego nie lubie. Poza miloscia jest jeszcze pare innych spraw na swiecie, dla ktorych warto zyc, chocby poznawanie innych, innego swiata, innych wymiarow. Inna sprawa ze nie kazdego to musi fascynowac...Jesli jednak bylo by sie wampirem, ciezko bylo by zyc tylko miloscia...wiecznosc to bardzo dlugo...nie chcac skazywac drugiej, tej ukochanej osoby na dar badz przeklenstwo bycia wampirem, trzeba miec inne zainteresowania...

Wampiry stały się moją obsesją. Ostatnio stworzyłam opowiadanie o nauczycielce- wampirzycy. Przenikają każdą sferę mojego życia. Wierzę, że obok anioła stróża stoi mój wampir, który np. wypija mi krew, żebym nie miała zbyt dużo energii i żebym czegoś znowu nie odwaliła, albo, jeżeli masz z nim dobre układy, upije trochę tej energii z osoby, której nie lubię. Może to głupie, w pewnym sensie naiwne, ale wierzę, że wampiry istnieją.

Mój narkotyk- wampiry i muzyka.

Mój narkotyk- wampiry i muzyka.

witaj w klubie. Ostatnio ja zaczęłam obsesyjnie o tym myśleć. Czasem mam wrażenie że jestem "wampirem"ale nie w sensie dosłownym, tylko takim... emocjonalnym. Kiedy podchodzę do jakiejś grupki jest cisza...a nie kiedy mam wrażenie że wysysam z innych energię...

Czy można gdzieś przeczytać to opowiadanie ? Z chęcią bym przeczytał. A jeśli chodzi o wierzenia, chyba się jednak nikt nie śmieje. Choć zapewne wierzenia mamy różnorodne.

Tak, ja czasem czuję, że mam taką jakby przewagę. Jakbym wiedziała coś, czego nie wiedzą inni. Jakbym była w coś wtajemniczona. Jakbym to ja coś rozumiała. Myślę o innych jak o ludziach błądzących. To ciekawe jak taka myśl może całkowicie zawładnąć twoim życiem.
Jeśli popracuję nad tymi moimi opowiastkami, to może gdzieś to zamieszczę. To opowiadanie to póki co tak jeszcze nie do końca narodzony pomysł.

Też tak kiedyś myślałem. Ale odpowiedzi na główne pytania są niestety trudne. Szukanie ich skłania do pokory i szacunku wobec wierzeń innych.

Wiesz ja czuję, że mam nad niektórymi przewagę, go w ogóle tych odpowiedzi szukam. Denerwuje mnie bierna postawa innych. Wiem, że te odpowiedzi zawsze będą niepewne. Np. mogę podjąć jakąś decyzję i być święcie przekonana, że to była dobra decyzja. Ale gdzieś w głowie pojawia się- Mogłabym zrobić coś innego. Jednoznaczna i absolutna pewność nie istnieje, ale to nie przeszkadza mi do niej dążyć.

Widzę że nie tylko ja mam takie dziwne stany. Podobnie jak Bullet chwilami mam wrażenie że jestem PONAD innymi. Czasem jak leżę w łóżku i widzę obok mnie mojego śpiącego faceta i myślę co by było gdybym teraz wgryzła się w jego szyję...to jest obsesja i to jest narkotyk. Próbowałam o tym nie myśleć, nie czytać, nie szukać...wszystko na próżno...

To jest jak druga natura. Może właśnie to w nich pociąga, że nikt nie wie, że nim jesteś. Nie mów swojemu facetowi o swoich stanach... :D. Ja mam czasem ochotę wgryść się w niejedną osobę... Ale z uczuciem dumy i z nieujawnioną tajemnicą tylko uśmiecham się pod nosem...

Jeszcze nigdy mu o tym nie mówiłam...ale chyba widzi to w moich oczach, bo nawet nie pozwala mi się zbliżyć do szyji...

Po oczach lub też kłach... :D

Do Avaranth. Chyba bałbym się położyć do łóżka obok Ciebie ;).

Michael de Greyangel: wydaje Ci się, ja nie mam AŻ takich problemów. D tej pory udawało mi się trzymać to wszystko na wodzy. A nawet jeśli kiedyś mi się nie uda, to nie będę odstawiała takich cudów jak Lestat ;)